الهی! در شگفتم
از آنکه کوه را می شکافد تا به معدن جواهر دست یابد، ولی خویش را
نمی کاود تا به مخزن حقایق برسد.
سپاس خدایی را که بسیار مهربان و بسیار بخشاینده و نزدیکترین کس به من حتی از خودم است.
خدایا، حکمت قدم هایی را که برایم برمیداری بر من آشکار کن، تا درهایی را که بسویم می گشایی، ندانسته نبندم، و درهایی که به رویم میبندی، به اصرار نگشایم.
من اولین مخاطب نوشته هایم هستم و آمده ام تا در میان همه ی دویدن ها و روزمرگی های زندگی، این وبلاگ پناهمان باشد و در سایه آن کمی درنگ، کمی تأمل و کمی سکوت کنیم
چرا که معتقدم گاهی یک تلنگر کافیست.و امیدوارم که خویش را در خویش زندانی نکنیم و پرواز را یاد بگیریم قبل از آن که به اجبار پروازمان دهند...
برچسب : نویسنده : mavadigaran بازدید : 109